Het lijkt erop dat er niets eenvoudiger en vanzelfsprekender is dan het kwispelen van de staart van een hond.
Veel mensen geloven dat dit een duidelijk signaal van vreugde en vriendelijkheid is, maar ethologen dringen erop aan om de situatie niet te simplificeren, meldt .
In feite is de staart een complex semiotisch instrument, een hele telegraaf die een heleboel stemmingsnuances doorgeeft. De richting, amplitude en snelheid van het kwispelen zijn de sleutel tot het ontcijferen van de boodschap.
TUT Nieuws
Studies hebben aangetoond dat het verschuiven van de staart naar de rechterkant van het midden van het lichaam correleert met positieve emoties, zoals het zien van een gastheer. Kwispelen naar de linkerkant duidt vaak op angst of negatieve gevoelens, bijvoorbeeld bij het tegenkomen van een onbekende dominante hond.
Een hoge en gespannen kwispelende staart is niet altijd een uitnodiging om te spelen. Het is eerder een demonstratie van vertrouwen en opwinding die gemakkelijk kan escaleren in een conflict.
Daarentegen spreekt een lage, langzaam kwispelende staart van onzekerheid en de poging van het huisdier om zichzelf te kalmeren in een onbekende omgeving. Kinoloog Mikhail Trofimov adviseert om altijd naar de hond als geheel te kijken en je niet te fixeren op één lichaamsdeel.
Een kwispelende staart met gespitste oren, een gespannen houding en een grijns voorspellen duidelijk niet veel goeds. Alleen een combinatie van signalen geeft een goed beeld van de bedoelingen van het dier.
Het grappige is dat honden deze nuances heel goed van elkaar kunnen aflezen, zonder dat er leerboeken aan te pas komen. Ze begrijpen onmiddellijk wat een lichte ruk van het staartpuntje van een verwant betekent en bouwen hun gedrag daarop af.
Mensen moeten dit leren om misverstanden te voorkomen. Soms zie je een hond kwispelen als hij alleen gelaten wordt in een kamer.
Hij kijkt misschien naar een speeltje of anticipeert op een wandeling, waarbij hij mentaal met zichzelf communiceert. Dit bewijst dat kwispelen niet alleen een sociaal signaal is, maar ook een weerspiegeling van een interne dialoog.
We hebben eens een hond geobserveerd die, terwijl hij aan een spoor snuffelde, met verschillende intensiteit met zijn staart kwispelde. De indruk was dat hij een fascinerend verhaal aan het lezen was en emotioneel reageerde op elk hoofdstuk.
Het was een visueel hulpmiddel voor de werking van de neus en de hersenen van een hond.
Het begrijpen van deze taal maakt het leven samen met je huisdier veel rijker. Je begint op te merken hoe hij met zijn staart ‘praat’ tegen jou, tegen andere dieren en zelfs tegen zijn favoriete bank. Het is een dialoog waarbij het belangrijk is om elke intonatie op te vangen.
Lees ook
- Hoe en waarom katten spinnen: de wetenschap van het mysterieuze geluid
- Hoe een kat je stemming voelt: empathie gebaseerd op observatie en chemie
