Lang voordat je je ziek voelt, kan je hond zich op ongewone manieren gaan gedragen: naar je staren, zijn neus in je hand neuzen of zuchten.
Hij leest niet je gedachten, maar leest de kleinste veranderingen in je biochemische “portret”, meldt de correspondent van .
Het menselijk lichaam in een staat van stress of beginnende ziekte laat specifieke vluchtige organische stoffen vrij die mensen niet oppikken. De neus van een hond, die tot 300 miljoen receptoren bevat, pikt deze veranderingen onmiskenbaar op.
Ze kunnen pieken voelen in cortisol, adrenaline en ook de geur van een subtiele bloedsuikerschommelingen of pieken in specifieke hormonen. Sommige rassen zijn speciaal getraind voor diabetische of epileptische waarschuwingen.
Een hond ging eens op haar been liggen en weigerde weg te gaan een uur voordat een ernstige migraineaanval begon. Ze annuleerde haar gebruikelijke wandeling die dag en gaf de voorkeur aan beddienst.
Wetenschappers geloven dat dit niet alleen een reactie op geur is, maar een manifestatie van een diep empathisch vermogen dat zich in de loop van millennia van co-evolutie heeft ontwikkeld. De hond voelt je kwetsbaarheid en probeert instinctief bescherming en troost te bieden.
Ze kan je schaduwen, op een pijnlijke plek blijven plakken, of gewoon in de buurt zitten met haar hoofd op je schoot. Dit is haar manier om te zeggen dat ze er voor je is en de situatie onder controle heeft.
Duw je huisdier op dit soort momenten niet weg, ook al lijkt zijn vasthoudendheid je opdringerig. Zijn stille steun kan het medicijn zijn dat je mist voor een snel herstel.
Haar vochtige neus en toegewijde blik blijken veel gevoeligere apparaten te zijn dan welke medische gadgets dan ook. Ze stelt geen diagnose, ze deelt gewoon je pijn, waardoor die iets minder acuut wordt.
Lees ook
- De katachtige ‘slow blink’: wat gebeurt er als je deze liefdestaal negeert?
- Ruimte nemen is een teken van vertrouwen: wat territoriaal gedrag verbergt
