Je betrapt jezelf erop dat je bij elkaar blijft, niet vanwege de liefde, maar vanwege de paniekangst voor een lege flat en eenzame avonden.
Deze angst wordt een onzichtbare cipier die je gekooid houdt in een relatie waar al lang geen vreugde of ontwikkeling meer is, meldt een correspondent van .
Psychologen schrijven deze paradox toe aan onze fundamentele behoefte aan saamhorigheid en erkenning, die soms zelfs zwaarder weegt dan het nastreven van geluk. De hersenen nemen eenzaamheid waar als sociale dood en activeren dezelfde afdelingen die reageren op fysieke bedreiging.
Pixabay
We zijn bereid om onverschilligheid, verveling en zelfs vernedering te tolereren, alleen maar om niet geconfronteerd te worden met het schrikbeeld van verbanning uit het koppel-systeem. Na verloop van tijd verandert zo’n verbintenis in een absurd theater, waar beide partners de rol van gelukkige mensen spelen, maar achter de schermen in stilte lijden.
Ze vieren verjaardagen, hebben afspraakjes en kussen elkaar ’s ochtends, maar deze rituelen zijn als marionettenbewegingen verstoken van innerlijke inhoud. Een gezinstherapeut uit Vladivostok vergelijkt zulke koppels met communicerende vaten waarin angst circuleert in plaats van liefde.
De enige manier om deze cirkel te doorbreken is je te realiseren dat eenzaamheid geen zin is, maar een ruimte om jezelf te ontmoeten. Probeer je het ergste scenario voor te stellen van een leven zonder partner en je zult je realiseren dat de meeste angsten denkbeeldig zijn.Het vermogen om alleen gelukkig te zijn is geen egoïsme, maar een voorwaarde voor het opbouwen van gezonde relaties in de toekomst.
Lees ook
- Waarom je je eigen geld nodig hebt in het huwelijk: financiële autonomie als basis voor gelijkheid
- Hoe routine de vijand van intimiteit wordt: De kunst om het nieuw te houden
