We dragen onze last trots in stilte, bang om zwak of belastend over te komen bij onze partner.
Deze illusie van totale zelfredzaamheid creëert een onzichtbare muur tussen ons, want echte intimiteit wordt juist geboren in momenten van wederzijdse kwetsbaarheid, meldt de correspondent van .
Door te weigeren om steun te vragen, sturen we onbewust een signaal naar onze partner: “Ik heb je niet nodig”. Na verloop van tijd stopt hij of zij met het bieden van hulp, omdat hij of zij zich niet nodig voelt, en verandert het koppel in twee eenzame mensen die onder hetzelfde dak wonen.
Pixabay
Psychologen noemen het “emotioneel parallellisme”, wanneer de levens van partners naast elkaar lopen, maar elkaar nauwelijks overlappen op de belangrijkste, menselijke momenten. Vragen is geen teken van zwakte, maar een geavanceerde communicatievaardigheid.
Het vereist de moed om je kwetsbaarheid te tonen en erop te vertrouwen dat je partner het niet tegen je zal gebruiken. Een huwelijksconsulent heeft opgemerkt dat stellen die bij haar komen klagen over kilte, zich vaak niet kunnen herinneren wanneer ze elkaar voor het laatst hebben gevraagd om iets simpels als een luisterend oor of een knuffel.
Probeer klein te beginnen. In plaats van zwijgend met een zware tas te sjouwen, zeg je: “Kun je helpen, ik heb het moeilijk?”. Deze kleine bekentenis zal je niet zwakker maken in de ogen van je partner, maar eerder de deur naar je innerlijke wereld openen.Intimiteit is gebouwd op duizenden van zulke microscopische daden van vertrouwen, niet alleen op luide bekentenissen en cadeautjes.
Lees ook
- Waarom we weglopen van emotioneel beschikbare mensen: de paradox van de liefdeshonger
- Waarom we over geld moeten praten in relaties: het taboe dat meer kapot maakt dan vreemdgaan
